Heroizm wiary w życiu i nauczaniu arcybiskupa Zygmunta Szczęsnego Felińskiego – s. Maria Tomporowska RM

W ocenie wydawcy publikacja pracy dyplomowej s. Marii Tomporowskiej RM, napisanej pod kierunkiem o. dra Gabriela Bartoszewskiego OFMCap na Seminarium Teologii Życia Wewnętrznego w Prymasowskim Studium w Warszawie, ma na celu nie tylko przypomnienie treści pracy, ale również wspomnienie jej autorki. Zdaniem promotora pracy, o. Gabriela praca warta jest wydania drukiem, a to z uwagi na dość precyzyjny przekaz płynący z życia i nauczania św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, Arcybiskupa Warszawy w latach 1862-1863, w Królestwie Polskim.

Opublikowana praca jest świadectwem wiary autorki, jej podejścia do świętości w osobie Arcybiskupa i pragnienia naśladowania Ojca Założyciela Rodziny Maryi oraz jego umiłowania krzyża. Nie sposób nie wspomnieć, że swoistym mottem pracy jest wezwanie, napisane odręcznie przez s. Marię na karcie tytułowej pracy dyplomowej: Naucz mnie miłości Krzyża! Wynika stąd, że św. Arcybiskup był dla s. Marii wzorem nie tylko wiary, samozaparcia, miłości Boga i bliźniego, ale również cierpliwości, która to nieodłącznie kojarzy się z cierpieniem i krzyżem, które towarzyszyły Świętemu praktycznie przez całe życie, a szczególnie w okresie jego arcypasterskiego posługiwania, 20-letniej zsyłki oraz życia „na pustkowiu” – po wygnaniu, kiedy przebywał w zagubionej na południowych krańcach Tarnopolszczyzny wiosce Dźwiniaczka, położonej niewiele ponad kilometr na wschód od rzeki Zbrucz, rozgraniczającej Galicję od Podola.

Świętość kształtuje się zwykle „na uboczu” cywilizacji, z dala od wielkich aglomeracji; często w ciszy i samotności. Takie było życie św. Zygmunta Szczęsnego – Arcybiskupa i „pustelnika”. Takimi pustelniami pośród świata są również klasztory, bez względu na to, czy ich mieszkańcy pędzą tam życie kontemplacyjne, czy udzielają się czynnie służąc bliźnim.

autor: s. Maria Tomporowska RM
oprawa: miękka
stron: 112
format: 14,3×20,3 cm