Osoba niepełnosprawna w nauczaniu Kościoła okresu posoborowego – Alicja Prośniewska

Codzienna obserwacja, a może i własne doświadczenie wielu ludzi, wskazuje na obecność w życiu cierpienia, które przybiera wielorakie formy i przejawy czy obejmuje rożne płaszczyzny życia. Ojciec Święty Jan Paweł II wskazuje, że fizyczne cierpienie jest wtedy, gdy „boli ciało”, a moralne, „gdy boli dusza”. Niestety, pod wpływem rożnych opinii oraz współczesnych tendencji kulturowych zapomina się o wydoskonalającej i zbawczej wartości cierpienia. Dąży się do życia bardziej sprzyjającego w sferze materialnej, nawet kosztem drugiego człowieka, który cierpi, spychany jest na margines życia, ponieważ jest już stary, nieporadny, chory, a więc niepełnosprawny.

Mimo wielorakich osiągnięć zjawisko niepełnosprawności nie jest obce współczesnemu światu. Dotyczy ono całej wspólnoty ludzkiej. To ono niesie z sobą wielkie bogactwo trudności, czasem wręcz dramatów osobowych oraz społecznych. Z drugiej strony zauważa się coraz więcej działań, i to bardziej kompetentnych, podejmowanych na rzecz pomocy niepełnosprawnym. Wszystko to wskazuje, że osoby te są pełnowartościowymi członkami poszczególnych społeczności.

[…]

Należy z całą mocą podkreślić, że ludzie będąc chorymi, cierpiącymi, niepełnosprawnymi nie tracą nic z godności ludzkiej, której podstawą jest bycie obrazem i podobieństwem samego Boga. Każde życie ludzkie jest potrzebne, bowiem Bóg jako dawca życia widzi w każdym stworzeniu piękno i dobro. Zatem przed Kościołem stają do spełnienia zróżnicowane zadania ewangelizacyjne również wobec osób niepełnosprawnych. Są to problemy związane z ich właściwą formacją religijną, dostępem do Mszy świętej i sakramentów świętych. Chodzi zatem o kompleksowe działania duszpasterskie dla dobra człowieka doświadczanego niepełnosprawnością.

[…]

Podjęta refleksja naukowa wokół osób niepełnosprawnych jest interesującą próbą pochylania się nad nauczaniem Kościoła po Soborze Watykańskim II w tej dziedzinie. Apostolski wymiar tego przepowiadania wskazuje na żywotność oraz osobowe odniesienie tych kwestii. Przecież to zawsze pytanie o konkretną osobę niepełnosprawną, która jest dynamicznym darem dla ludzi, świata i Kościoła. Jej stan i kondycja winna wyzwalać określone zadania i zobowiązania, choćby w sferze wolności, solidarności, równości czy sprawiedliwości. To może być znakomita szkoła budzenia i kształtowania wartości międzyludzkich, zwłaszcza w młodym pokoleniu.

Z przedmowy

autor: Alicja Prośniewska
oprawa: miękka
stron: 528
format: 14,3×20,3 cm