Dolina aniołów – Małgorzata Nawrocka

Dolina aniołów

Bohaterowie tej powieści dla dzieci i młodzieży muszą stoczyć wielkie bitwy, walcząc przeciw Złu i poszukując swojej doskonałości. Kosmiczna wojna Nieba z piekłem rozgrywa się na Górze Karmel Świętego Jana od Krzyża i położonym u jej stóp oceanie przyszłości oraz w błękitnej puszczy. Bohaterami akcji są aniołowie, archaniołowie, święci oraz inne stworzenia Boże. A wszystko zmierza do wielkiego finału i wniosków, które młody Czytelnik musi już wyciągnąć sam, aby opowiedzieć się po stronie uniwersalnej prawdy. Nagroda Feniks 2022 za najlepszą powieść dla młodzieży.

Rozdział IV

Zaliczenie z psychologii kobiety
(fragment)

- Uczesz się! Nie dostaniesz zaliczenia tylko na ładne oczy! – Beza napierał na głowę Zielonkawego ze swoim grzebieniem i koniecznie chciał mu uładzić loki nad prawym uchem.

- Szampon do włosów przetłuszczających się z nagietka i szałwii, szampon do włosów farbowanych z nagietka i aloesu, szampon dla dzieci citrons et bonbons, szampon…

- Skup się, Zielonkawy! – zadowolony Beza dopadł jednak loków kumpla.

- A co ja innego robię?! Od sześciu dni nic innego, tylko się skupiam!

- No to się rozluźnij! – doradził życzliwie Srebrzysty. On już miał luz. Łyknął, a właściwie wyśpiewał wczoraj koncertowo ostatnie zaliczenie z Chórów Anielskich i stać go było na dobre rady.     

- Auć!

- No bo się trzęsiesz! – Różowy rozpaczliwie szukał usprawiedliwienia, dlaczego grzebień w długich włosach Zielonkawego nie rozczesuje, jak powinien, tylko szarpie. – No, teraz pięknie! – pocieszył jednak na finał tych tortur i Zielonkawy, przynajmniej w oczach kumpli, był już gotowy, żeby oblać egzamin u Pramatki Ewy.

Srebrzysty nagłym błyskiem geniuszu ogarnął jeszcze chabry, kąkole i maki, które wczoraj po południu wyrywali z pól Niziny Południowowielkopolskiej adepci z dwudziestego rocznika, zaliczający w plenerze swój ostatni egzamin pod okiem Świętej Angeli Truszkowskiej. Było tego tyle, że do każdego pokoju trójanielskiego trafił potem stosowny, piękny bukiecik, bo Angela nie wyobrażała sobie całego tego pielenia na marne.    

- Weź kwiatki! – wypalił więc.

Różowy pokiwał w stronę Srebrzystego z najwyższym uznaniem.

- Nie ma mowy! Będę szedł po korytarzu jak jakiś błazen z chwastami? – Zielonkawy przestał się trząść i zesztywniał w jednej chwili.

- To piękne chwasty! – prawie obraził się, Srebrzysty.

- Popieram! Jeśli Angela uznała je za godne uwagi… - dogadywał Różowy.

- Maki trochę już przywiędły! – resztkami sił bronił swojego zdania Zielonkawy.

- Fakt! – westchnął uczciwie Beza.

Weź kwiatki, ty uparta Sałato i nie grymaś! – głos Przezroczystego, prosto w prawe ucho, rozstrzygnął spór.

- Oczywiście, że wezmę kwiatki! W dowolnym ulubionym kolorze! – Zielonkawy sięgnął po prostu z nonszalancją do glinianego wazonika na wzór tych ze skansenu Wdzydze Kaszubskie, zwycięskim wzrokiem przewiercił spojrzenia przyjaciół, podsumowując swoje zaskakujące wystąpienie i odwrócił się do wyjścia.

- Może jednak zda? – bąknął nieśmiało Beza, kiedy za Zielonkawym zamknęły się drzwi.

- Cóż… - mruknął Srebrzysty, odwracając się do ściany na swojej pryczy. Pewnie chciał odespać nadszarpniętą noc, spędzoną na rozśpiewkach przed egzaminem ze Świętą Cecylią, a może po prostu nie miał odwagi myśleć teraz o Zielonkawym.

Biedak ten, ściskając w spoconych dłoniach zgnieciony pęczek zielonki, dochodził właśnie do gabinetu Pramatki Ewy. 

autor: Małgorzata Nawrocka
oprawa: miękka
stron: 448
format: 13,5×20,5 cm